Arequipa, wat een HEL!
Door: Marrit
Blijf op de hoogte en volg Marrit
23 Juni 2009 | Peru, Cusco
Zoals gepland stond dit weekend Arequipa op de planning. Ons laatste weekend dus kwam precies goed uit, dachten we. Dus niet! De wet van Murphy is voor mij geschreven denk ik, want alles wat er fout kan gaan ging ook fout! Wat een ervaringen maar wat een hel!
Ondanks dat de stakingen nog steeds gaande waren, werd ons door de bus maatschappij verteld geen zorgen te maken, want de bus zou wel om de stakingen heen rijden en dan zou de reis hoogstens iets langer duren (normaal 12 uur). En aangezien Jorien en ik geen andere gelegenheid meer hadden en Arequipa toch graag wilden zien, geloofden we op zijn woord en kochten een kaartje. Slecht plan! (Waar was dat stemmetje in mijn hoofd nou die zei: ‘ Is dit wel een goed idee?’ )
Dus zo vertrokken Jorien en ik op vrijdagavond om 20.00u met de bus richting Arequipa. Echter 2 uur later, op het moment dat ik bijna lig te slapen, stopt de bus en roept dat iedereen eruit moet. Aangezien we schijnbaar midden in de staking gereden zijn en de bus dus niet verder meer kan rijden, besluit de chauffeur alle mensen uit de bus te gooien en terug te keren. ‘Twee uur lopen en dan zou er weer een nieuwe bus zijn’ zei hij. Nou iets wat ik heb geleerd dit weekend: Peruanen zijn niet te geloven op hun woord!
Na 2,5 uur lopen, Jorien met haar 18 kg zware backpack op haar rug en rugzak op haar buik en ik met mijn rugzak op mijn rug en Joriens 3e tas in mijn hand, besloten we niet verder meer te kunnen en in het dichtstbijzijnde dorpje te gaan overnachten om de dag erna terug te keren. Jorien had enorm last van haar schouders en ik had 2 blaren gelopen, dus we konden niet meer.
Per toeval treffen we echter daar weer de rest van de groep en blijkt er een kleine vrachtwagen geregeld te zijn om ons naar het volgende stadje te brengen. Dus wij om 03.00u ‘s nachts, samen met 40 andere mensen uit de bus + backpacks, achter in een open truck, hutje mutje, stiekem, via de buitenweggetjes 1,5 uur door de bergen hobbelen. Tot het moment dat ook deze truck vastliep in een blokkade en we opnieuw gedwongen waren weer verder te lopen.
En zo ging het de hele nacht verder. Er was zelfs een stuk waar de mensen de straat persoonlijk blokkeerde en de touristen (ons dus) niet door lieten. En aan gezien we in de middle of nowhere waren en er geen weg meer terug was, hadden we geen keus dan verder te lopen. Na enkele taxi’s, die nog probeerde te rijden (en terwijl wij erin zitten wordt aangevallen door de lokale mensen die zijn banden lek steken en we WEER moeten lopen) en vele uren lopen kwamen we uiteindelijk aan in een stadje waar de stakingen over waren en Jorien en ik uiteindelijk een (lokale) bus naar Arequipa konden nemen waar wij om 21.00u (25 uur later!) aankwamen. Snel een hostel gezocht, wat gegeten en naar bed.
Omdat we helaas te laat aankwamen om nog een 2 daagse Colca Canyon te boeken, besluiten we genoegen te nemen met een dag Arequipa en een 1 daagse Colca Canyon tour.
Dit betekent lekker uitslapen (wat slaap konden we wel gebruiken), lekker lunchen, het moois van Arequipa bekijken en genieten van een dagje rust. Helaas was het wel zondag en vaderdag, dus was er wel een hoop gesloten, maar Plaza de Armas, vele mooie kerken en he prachtige Santa Catalina-klooster was nog wel te bezoeken.
Na deze lekkere dag relaxen hebben we samen een traditioneel Peruaans gerecht gegeten en zijn daarna, na een lekkere warme douche, vroeg naar bed gegaan. Dit omdat onze Colca Canyon tour de volgende dag om 02.30u (in de nacht) zou beginnen en we de slaap dus wel konden gebruiken.
En zodra we op een oor liggen (22.00u) op de deur geklopt. De eigenaresse, ook meteen eigenaar van de reisorganisatie, verteld ons dat onze Colca Canyon niet door gaat. Toen brak onze klomp! Dat kunnen ze niet maken!
Maar na een uur discussie (in het Spaans zelfs) en moeilijk doen blijkt er echt geen andere oplossing dan dat Jorien en ik op eigen houtje naar de Colca Canyon gaan. Echter dat hield ook in om 01.00u op de (lokale) bus. Dus wij maar ons bed uit, naar het busstation en op naar Crus del Condor, een plek waar je prachtig uitzicht hebt over de Canyon en daar de grootste vogels ter wereld, de Condor, kunt bekijken.
Na 4 uur hobbelen over de weg (echt waar…gaten in de weg, maar dat weerhoudt de chauffeur er niet van plankgas te rijden) kwamen we om 05.00u bij Crus del Condor (4850m hoogte) aan. Pik donker, super koud en niets te doen dan wachten tot de zon opkomt en we de Condors kunnen zien. Wat het wachten echter wel waard was, want de Condors en vooral hun vlucht (zij zweven echt op de wind) was echt super! Die vogels zijn super groot (3.10m bij 1.50m) en met hun zwarte/bruin en witte kleuren echt mooi om te zien!
Helaas lieten mijn batterijen van mijn fototoestel het een beetje afweten, dus de mooiste foto’s komen nog.
Aangezien Jorien en ik niet veel zin hadden om van bus op bus te stappen is het ons gelukt om ons bij een andere tour aan te sluiten die dezelfde route deed en ook weer naar Arequipa terug reed. Gelukkig hebben we op deze manier toch nog het een en ander van de tour meegekregen en het moois van de Colca Canyon kunnen bezichtigen.
Na terugkomst in Arequipa om 17.00u, hadden Jorien en ik nog precies tijd om naar het museum Santuarios Andinos te gaan om het verhaal van het meisje Juanita dat in de Inka tijd geofferd werd voor de goden te horen en zien. Heel interressant! Er was oa een indrukwekkende film te zien over de expeditie die haar vond, diep onder het ijs van de vulcaan Ampato.
Daarna lekker nog een keertje samen eten waarna het tijd was voor Jorien om haar spulletjes te pakken om met haar rondreis te gaan beginnen. Zij zou de bus naar Nazca nemen terwijl ik nog 1 nachtje in het hostel bleef slapen voordat ik weer terug zou keren naar Cusco. Gezien de omstandigheden de heenreis, durfde ik het niet meer aan terug te gaan met de bus, waardoor ik maar gekozen heb om met het vliegtuig (helaas wel erg prijzig) terug naar Cusco te vliegen. Kort nachtje weer, want het vliegtuig vertrok om 5.45u maar toch was ik weer heel blij toen ik om 9.45u weer voet op Cuscaanse bodem zette. Einde van de alle trammeland!
Nu mijn laatste week in Cusco en op mijn vrijwilligersproject te gaan.
Erg jammer, want heb het hier erg naar mijn zin, maar toch ook weer tijd voor afsluiting.
Ondanks dat de stakingen nog steeds gaande waren, werd ons door de bus maatschappij verteld geen zorgen te maken, want de bus zou wel om de stakingen heen rijden en dan zou de reis hoogstens iets langer duren (normaal 12 uur). En aangezien Jorien en ik geen andere gelegenheid meer hadden en Arequipa toch graag wilden zien, geloofden we op zijn woord en kochten een kaartje. Slecht plan! (Waar was dat stemmetje in mijn hoofd nou die zei: ‘ Is dit wel een goed idee?’ )
Dus zo vertrokken Jorien en ik op vrijdagavond om 20.00u met de bus richting Arequipa. Echter 2 uur later, op het moment dat ik bijna lig te slapen, stopt de bus en roept dat iedereen eruit moet. Aangezien we schijnbaar midden in de staking gereden zijn en de bus dus niet verder meer kan rijden, besluit de chauffeur alle mensen uit de bus te gooien en terug te keren. ‘Twee uur lopen en dan zou er weer een nieuwe bus zijn’ zei hij. Nou iets wat ik heb geleerd dit weekend: Peruanen zijn niet te geloven op hun woord!
Na 2,5 uur lopen, Jorien met haar 18 kg zware backpack op haar rug en rugzak op haar buik en ik met mijn rugzak op mijn rug en Joriens 3e tas in mijn hand, besloten we niet verder meer te kunnen en in het dichtstbijzijnde dorpje te gaan overnachten om de dag erna terug te keren. Jorien had enorm last van haar schouders en ik had 2 blaren gelopen, dus we konden niet meer.
Per toeval treffen we echter daar weer de rest van de groep en blijkt er een kleine vrachtwagen geregeld te zijn om ons naar het volgende stadje te brengen. Dus wij om 03.00u ‘s nachts, samen met 40 andere mensen uit de bus + backpacks, achter in een open truck, hutje mutje, stiekem, via de buitenweggetjes 1,5 uur door de bergen hobbelen. Tot het moment dat ook deze truck vastliep in een blokkade en we opnieuw gedwongen waren weer verder te lopen.
En zo ging het de hele nacht verder. Er was zelfs een stuk waar de mensen de straat persoonlijk blokkeerde en de touristen (ons dus) niet door lieten. En aan gezien we in de middle of nowhere waren en er geen weg meer terug was, hadden we geen keus dan verder te lopen. Na enkele taxi’s, die nog probeerde te rijden (en terwijl wij erin zitten wordt aangevallen door de lokale mensen die zijn banden lek steken en we WEER moeten lopen) en vele uren lopen kwamen we uiteindelijk aan in een stadje waar de stakingen over waren en Jorien en ik uiteindelijk een (lokale) bus naar Arequipa konden nemen waar wij om 21.00u (25 uur later!) aankwamen. Snel een hostel gezocht, wat gegeten en naar bed.
Omdat we helaas te laat aankwamen om nog een 2 daagse Colca Canyon te boeken, besluiten we genoegen te nemen met een dag Arequipa en een 1 daagse Colca Canyon tour.
Dit betekent lekker uitslapen (wat slaap konden we wel gebruiken), lekker lunchen, het moois van Arequipa bekijken en genieten van een dagje rust. Helaas was het wel zondag en vaderdag, dus was er wel een hoop gesloten, maar Plaza de Armas, vele mooie kerken en he prachtige Santa Catalina-klooster was nog wel te bezoeken.
Na deze lekkere dag relaxen hebben we samen een traditioneel Peruaans gerecht gegeten en zijn daarna, na een lekkere warme douche, vroeg naar bed gegaan. Dit omdat onze Colca Canyon tour de volgende dag om 02.30u (in de nacht) zou beginnen en we de slaap dus wel konden gebruiken.
En zodra we op een oor liggen (22.00u) op de deur geklopt. De eigenaresse, ook meteen eigenaar van de reisorganisatie, verteld ons dat onze Colca Canyon niet door gaat. Toen brak onze klomp! Dat kunnen ze niet maken!
Maar na een uur discussie (in het Spaans zelfs) en moeilijk doen blijkt er echt geen andere oplossing dan dat Jorien en ik op eigen houtje naar de Colca Canyon gaan. Echter dat hield ook in om 01.00u op de (lokale) bus. Dus wij maar ons bed uit, naar het busstation en op naar Crus del Condor, een plek waar je prachtig uitzicht hebt over de Canyon en daar de grootste vogels ter wereld, de Condor, kunt bekijken.
Na 4 uur hobbelen over de weg (echt waar…gaten in de weg, maar dat weerhoudt de chauffeur er niet van plankgas te rijden) kwamen we om 05.00u bij Crus del Condor (4850m hoogte) aan. Pik donker, super koud en niets te doen dan wachten tot de zon opkomt en we de Condors kunnen zien. Wat het wachten echter wel waard was, want de Condors en vooral hun vlucht (zij zweven echt op de wind) was echt super! Die vogels zijn super groot (3.10m bij 1.50m) en met hun zwarte/bruin en witte kleuren echt mooi om te zien!
Helaas lieten mijn batterijen van mijn fototoestel het een beetje afweten, dus de mooiste foto’s komen nog.
Aangezien Jorien en ik niet veel zin hadden om van bus op bus te stappen is het ons gelukt om ons bij een andere tour aan te sluiten die dezelfde route deed en ook weer naar Arequipa terug reed. Gelukkig hebben we op deze manier toch nog het een en ander van de tour meegekregen en het moois van de Colca Canyon kunnen bezichtigen.
Na terugkomst in Arequipa om 17.00u, hadden Jorien en ik nog precies tijd om naar het museum Santuarios Andinos te gaan om het verhaal van het meisje Juanita dat in de Inka tijd geofferd werd voor de goden te horen en zien. Heel interressant! Er was oa een indrukwekkende film te zien over de expeditie die haar vond, diep onder het ijs van de vulcaan Ampato.
Daarna lekker nog een keertje samen eten waarna het tijd was voor Jorien om haar spulletjes te pakken om met haar rondreis te gaan beginnen. Zij zou de bus naar Nazca nemen terwijl ik nog 1 nachtje in het hostel bleef slapen voordat ik weer terug zou keren naar Cusco. Gezien de omstandigheden de heenreis, durfde ik het niet meer aan terug te gaan met de bus, waardoor ik maar gekozen heb om met het vliegtuig (helaas wel erg prijzig) terug naar Cusco te vliegen. Kort nachtje weer, want het vliegtuig vertrok om 5.45u maar toch was ik weer heel blij toen ik om 9.45u weer voet op Cuscaanse bodem zette. Einde van de alle trammeland!
Nu mijn laatste week in Cusco en op mijn vrijwilligersproject te gaan.
Erg jammer, want heb het hier erg naar mijn zin, maar toch ook weer tijd voor afsluiting.
-
23 Juni 2009 - 21:18
Carlijn:
... en tijd om iedereen weer te zien!
Wat een toestand allemaal zeg, je hebt wel op de valreep nog even een ervaring gehad om nooit te vergeten! (daar heb je er inmiddels natuurlijk al een hoop van). Gelukkig dat je uiteindelijk weer goed in Cusco bent aangekomen.
Heeel heeel heel erg veel plezier nog deze laatste dagen.
xxx -
23 Juni 2009 - 21:30
Jamie:
Kijk, deze verhalen daar hou ik wel van. Lekker veel avontuur en ook nog hele mooie dingen gezien. Over een paar dagen kun je er wel om lachen! Geniet van je laatste week meid.
Dikke kuz Jamie -
24 Juni 2009 - 06:13
Marielle:
Wat een verhaal zeg!Maar de foto's zijn wederom prachtig! geniet nog even van je laatste week daar en we zijn blij als je weer terug bent en we weer gezellig bij kunnen kletsen!
Kus Marielle -
24 Juni 2009 - 07:03
Anton Kool:
Wat een prachtig verhaal
en wat een prachtige foto's. Super!
Dat zijn nog eens avonturen.
Ik zou zo mijn bergschoenen- stok en rugzak mee willen nemen.
Geniet de laatste 8 dagen nog met volle teugen van het mooie Peru.
Liefs, Anton.
-
24 Juni 2009 - 08:51
Inske En Frans:
Nog heel even!!
Wat een gebeurtenissen zeg, fijn dat het toch nog goedgekomen is. Mooie foto's zeg!
Geniet nog even van al het moois.
Liefs ons -
24 Juni 2009 - 14:58
Maaike:
Jeetje! Wat een verhaal! Pff wel veel meegemaakt de afgelopen dagen zeg!!!
Maar goed, inderdaad, over een paar dagen (of weken) kun je er vast wel om lachen...
Meis, nog heel veel plezier de laatste week en tot snel! Fijn dat we dan weer bij kunnen kletsen!
Liefs! -
24 Juni 2009 - 15:21
Bregje:
Hey marrit,
net een reactie gepost, ligt internet eruit... nieuwe poging dus!
Mooi verhaal weer van je! Misschien dat jij nu nog niet om je belevenissen kunt lachen, maar wij stiekem gelukkig al wel ;-). Zie het nu al voor me hoe je straks al je verhalen in geuren & kleuren (en vooral veel gebaren) met ons zult delen. Ik kan niet wachten!!
Geniet nog even van je laatste weekje,
liefs Bregje -
24 Juni 2009 - 15:42
Amanda:
Klinkt lekker avontuurlijk ;) Geniet van je laatste week! -
25 Juni 2009 - 06:44
Dieneke:
Wow, wat een avontuur, volgens mij kan ook niemand dit anders noemen. Lijkt me wel echt heerlijk om zo de zonsopgang te bekijken. Zo te horen ben je inmiddels wel erg goed in vroeg opstaan als ik al die tijden zo zie en zag in je vorige verhalen ;)
x dieneke -
26 Juni 2009 - 11:03
Chris:
Haha wat vreselijk zeg! Maar nu kijk je er vast op terug als een mooie en avontuurlijke ervaring.. Je ging nu toch nog een tijdje rondreizen? Waar ga je nog heen?
Veel plezier nog en doe ze de groeten in Mythology haha.. Kus -
26 Juni 2009 - 12:55
Huub:
Hi Marrit,
Wat een gaaf en spannend verhaal weer. Volgens mij doen ze er in de hel nog een schepje bovenop (vuur, drietanden, bloedmooie halfblote manlijke en vrouwlijke verlokkingen langs de kant van de weg), maar voor de gemiddelde provinciaal uit Brabant (wat wij allemaal toch zijn) is dit inderdaad teveel van het goede. De buschauffeur die op volle snelheid over de kuilen heen probeerde te rausen heeft vast naar Myth Busters gekeken. Daar hebben ze aangetoond dat je minder last hebt van alle hobbels en kuilen in de weg naarmate je harder rijdt. Vanuit die overtuiging snap ik dat je dat gaspedaal zo lang en zo diep mogelijk indrukt. Leuk omte horen dat je het spaans al weer oz vetrouwd bent dat je dan ook maar een discussie aangaat om toch te komen war je wil. Ik had daar graag eens getuige van geweest en kan me daar tegelikertijd wel een beeld bij vormen. Benen uit elkaar, handjes stevig in de zij en argumenteren en discussieren maar. Goed hoor.
Nou meid, de laatste loodjes en dan op naar Europa, tussenstopje in Dusseldorff en dan voor de laatste etappe naar huis. Ik hoop je gauw weer te zien, hetzij bij je thuis en anders in Veghel. Liefs, Huub. -
26 Juni 2009 - 20:56
BIanca:
Hey meissie!!
Jeetje, het zit ook niet mee he? Wel heel spannend om zo steeds verder te moeten en maar af te wachten hoe je uiteindelijk op de plaats van bestemming komt. Maar de foto's maken weer heel veel goed! Weer veel mooie nieuwe indrukken, waarmee de je laatste week in kunt gaan.
Heel veel plezier nog deze week!! En tot snel! (ja, nu kan ik dat eindelijk weer zeggen)...
Liefs -
28 Juni 2009 - 09:37
Francie:
bizar,spannend,geweldig en prachtig !En nog steeds jaloers !!
kus Francie
-
29 Juni 2009 - 20:02
Eva Mulder:
Heej meis,
balen zeg van dit weekend, volgensmij zat echt alles je tegen wat iemand tegen kan zitten! Respect dat je nog zo'n eind hebt gelopen met al die bagage! Gelukkig was het uiteindelijk toch wel enigszins de moeite waard.
en nu bijna naar huis. Ik weet hoe je je voelt, been there done that ;)
Ik ben heel benieuwd hoe je straks terugkijkt op dit mooie avontuur.
Liefs
-
30 Juni 2009 - 15:08
Joke Peters :
Hoi Marrit ,
Nu is het wel al weer heel lang geleden dat je iets van mij gehoord hebt , ik heb genogen van jou verslag en de foto's , geweldig alleen de avonturen en het wachten , tegenslag van de reis naar de Condors, in verband met de stakingen lijkt mij mindeer leuk en aantrekkelijk zeker met het mee sjouwen van de zware rugzakken , maar het is weer gelukt , een avontuur en leerschool rijker , pret was er niet minder om gelukkig maar , ik hoop dat jou laatste week naar wens mag verlopen , tot een volgende keer en hou je haaks , nog veel plezier en groeten van
Joke .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
